ONV Kurupp - The Legendry Poet Of Malayalam

ONV Kurup


A poet, who, with more than his imaginative skills, created poetic expressions that often dealt with the very land he belonged to, events, people and situations he experienced. Prof. O. N. V. Kurup was born on May 27, 1931 at Chavara, in Kollam District, where he also spent his school days. Mr. Kurup did his college education at the S. N. College, Kollam and University College, Thiruvananthapuram for his graduation in Economics and masters programme in Malayalam respectively. Even though Mr. Kurup lost his father at the age of eight, he was fortunate to learn the basics of Malayalam and Sanskrit from him.

His first major effort in poetry began during his school days, which also saw his first published poem Munnottu (Forward) in 1946, penned in the backdrop of his patriotic feelings. As a child, Mr. Kurup used to read the epic Adhyatma Ramayanam, every evening, during the month of Karkkitakam. The poetic aspects of the epic, its style and presentation further strengthened Mr. Kurup?s ability to express and experiment with his chosen subjects, later in his career as a poet.

Reckoned as one of the best in the poetic world inside and outside Kerala, Mr. Kurup in his professional stint as a teacher, started off with the Maharaja?s College in Kochi, as lecturer in 1957. Later this poet genius, as a teacher, inspired the campuses of University College, Thiruvananthapuram; Arts and Science College, Kozhikode and Government Brennun College, Thalasseri. Mr. Kurup also served as the Head of the Department at the Government Women's College in Thiruvananthapuram. Before his retirement from teaching service in 1986, he was visiting Professor of Calicut University for one year.

Prof. O. N. V. Kurup and his perception of poetry as an art and an expression with a purpose, invariably dealt with the actions, thought process, drawbacks, limits, state of affairs and all that could be experienced through the five senses and Mother Earth. To Mr. Kurup, a poem ultimately becomes a passionate wish for a common cause, or a means to unite hearts with showers of love and compassion. Still, on a different plane, according to Mr. Kurup, poems can be an outpour of feelings, weighed down by loss, despair and helplessness. All these, are common phenomenon, which plays its part in the drama that unfolds as life, everywhere.

Romanticism and poetry share a bond that is as old as poetry and poets. And for Mr. Kurup, the inclination to nurture and maintain romantic elements in many of his poems seems to be like his second nature. His first poetry collection was Porutunna Soundaryam in 1949. Mr. Kurup has also come up with a book titled - Dahikunna Panapatram (The Thirsty Chalice), featuring a collection of his poems from 1946 to 1956. Some of his poetic works in Malayalam that have touched the heart and soul of thousands and became subjects of veritable entertainment and source of inspiration include, Marubhumi, Nilakkannukal, Mayilppili, Oru Tulli Velicham, Agni Salabhangal, Aksharam, Karutta pakshiyude pattu, Uppu, Bhumikku Oru Charamagitam, Sarngakappakshikal, Mrgaya, Tonniaksharangal, Aparahnam and Ujjayini. He has also written a collection of poems for children, called Valapottukal.

Mr. Kurup?s contribution in the literary domain of Kerala is widely appreciated for his excellence in poetry. But to his credit, he has a handful of works in prose. And this includes titles like Kavitayile Samantara Rekhakal, Kavitayile Pratisandhikal, Ezhuthachan - Oru Padanam, Patheyam, Kalpanikam, Pushkin - Swatantrya Bodhatinte Durantagatha.

Making a difference to traditional pursuits of a poet, Mr. O. N. V. Kurup and his lyrical wonders soon began casting a strong impression in the Malayalam films and dramas. He is a music enthusiast, and this personal trait too worked towards the successful creation of a string of memorable Malayalam film songs, most of them, melodies with a distinctive touch of Mr. Kurup. He still relishes writing evergreen lyrics for film songs.

As a poet, who has made a mark of his own in the literary world of Kerala as well as outside Kerala, Mr. Kurup?s stature as a poet of eminence and also as an accomplished academician, made him associate with many national and international programmes. Some of these were his visit to USSR as member of an Indian Writers Delegation to participate in the 150th birth anniversary of Tolstoy, Represented India in the Struga Poetry Festival, Yugoslavia (1987), Presented poems on Beethoven and Mozart in the Department of German, Bonn University, Indian delegate to the CISAC World Conference held in Berlin (1998) and Fellow of the Kerala Sahitya Academy in 1999. Among the responsibilities that came his way so far, he was member of the Executive Board of the Sahitya Akademi, New Delhi from 1982 to 1986, and currently serves as the Chairman of Kerala Kalamandalam.

Accolades and recognitions has been part of his life ever since Mr. Kurup struck an everlasting chord of love with poetry. Agni Salabhangal the poetic work by Mr. Kurup was awarded the Kerala Sahitya Academy Award in 1971. He was also awarded with the Kendra Sahitya Academy Award in 1975 for his poem Aksharam. A noted poetic work of Mr. Kurup titled Uppu won the Soviet Land Nehru Award in 1981 and also the Vayalar Rama Varma Award in 1982.

He has also won the Kerala State film awards twelve times, for the best lyricist. But the pinnacle of recognitions bestowed on Mr. Kurup till date, remains the coveted national award Padmashri, which he received in1998.

The septuagenarian poet is without doubt the few among his contemporaries, who continues his poetic pursuits with an undying fervor. And in the process, Mr. O. N. V. Kurup remains as one of the highly respected and accomplished poets of modern Kerala.

ഒ എന്‍ വി ജ്ഞാനപീഠമേറുമ്പോള്‍

വൈലോപ്പിള്ളിക്ക് ലഭിക്കേണ്ട ജ്ഞാനപീഠ പുരസ്‌കാരം തല്‍സ്ഥാനത്തുനിന്ന് ഒ എന്‍ വി കുറുപ്പ് സ്വീകരിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ ചങ്ങമ്പുഴയ്ക്കു ലഭിക്കേണ്ട പുരസ്‌കാരം തല്‍സ്ഥാനത്തുനിന്ന് ഒ എന്‍ വിക്ക് സ്വീകരിക്കാനാവില്ല. കാരണം വൈലോപ്പിള്ളിക്കവിതയോടാണ് ഒ എന്‍ വി കവിതയ്ക്കു ഇഴയടുപ്പം. കാവ്യശൈലിയിലെ ചില ബാഹ്യസാദൃശ്യങ്ങള്‍ കണ്ടിട്ടാണ് പ്രഫ. എം കൃഷ്ണന്‍ നായര്‍ ഒ എന്‍ വി, വയലാര്‍, പി ഭാസ്‌കരന്‍ എന്നിവരെ ചങ്ങമ്പുഴയുടെ മാറ്റൊലി കവികള്‍ എന്ന് വിമര്‍ശിച്ചത്. (ആധുനിക മലയാള കവിത എന്ന കൃതിയില്‍). പ്രഫ. എം കൃഷ്ണന്‍ നായരുടെ വിമര്‍ശനത്തിന് പ്രഫ. മുണ്ടശ്ശേരി മറുപടി നല്‍കിയിട്ടുണ്ട്. ''സുപ്രശസ്ത കവികളിലൊരാളായ ഒ എന്‍ വിയെ ഇടപ്പള്ളിപ്പാരമ്പര്യത്തില്‍ നിന്ന് കൊളുത്തിയ ഒരു പന്തം മാത്രമായി കണക്കാക്കാമോ? കണക്കാക്കുന്നവരുണ്ടെങ്കില്‍ അവര്‍ ശബ്ദകോശത്തിന്റെ കൊട്ടത്താപ്പിന്മേല്‍ കവിതയെ അളന്നുമുറിക്കുന്നവരാണ്.'' (ആമുഖം - ദാഹിക്കുന്ന പാനപാത്രം). പ്രഫ. എം കൃഷ്ണന്‍ നായരുടെ നിരീക്ഷണം ഇപ്പോഴും ചിലര്‍ ഏറ്റുപിടിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കുന്നത് രസകരമായിരിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ ചങ്ങമ്പുഴയില്‍ നിന്നുള്ള ഒ എന്‍ വി കവിതയുടെ മാറ്റം 1955 ല്‍ തന്നെ മുണ്ടശ്ശേരി ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിരുന്നു, ആഭിജാത്യത്തിന്റെ പിടിയില്‍നിന്നും മലയാളകവിത പിടിവിട്ടും ജീനകീയ കവിതയുടെ രൂപഭാവങ്ങള്‍ തികച്ചും കൈവരിച്ചത് ചങ്ങമ്പുഴയിലല്ല ഒ എന്‍ വി പ്രതിനിധാനം  ചെയ്യുന്ന പുരോഗമന കവിതയിലൂടെയാണ്. ''ശീലിലെന്നല്ല ശൈലിയിലും കവി ജീവിതത്തിന്റെ ആ പ്രാകൃത നിലവാരത്തിലേയ്ക്കിറങ്ങുകയോ? ഒ എന്‍ വിയുടെ നേര്‍ക്കൊരു ചോദ്യമാണ്-ചങ്ങമ്പുഴ പോലും ചോദിച്ചേക്കാവുന്ന ഒരു ചോദ്യം. ആ ചോദ്യം ചോദിക്കേണ്ടിവരുന്നിടത്തു വെച്ചാണ് ഒ എന്‍ വി ചങ്ങമ്പുഴയെക്കാളും യാഥാര്‍ഥ്യവാദിയായിരിക്കുന്നു എന്ന് ഞാന്‍ പറയുക.'' (മുണ്ടശ്ശേരി) 24-ാമത്തെ വയസില്‍ ഒരു പുരുഷായുസുകൊണ്ടു എഴുതാവുന്ന കവിതകള്‍ എഴുതിക്കഴിഞ്ഞ ഒ എന്‍ വിയെകുറിച്ചാണ് മുണ്ടശ്ശേരി എഴുതുന്നത്. ചങ്ങമ്പുഴയുടെ അദൈ്വതമായ ഭാവസ്പന്ദിതവിദ്യുന്മേഖലയായ കാല്പനികതയല്ല ഒ എന്‍ വിയുടെ കാവ്യലോകമെന്നും അത് ദൈനംദിന ജീവിതാവിഷ്‌കാരം കൊണ്ടു റിയലിസ്റ്റിക് സ്വഭാവമാര്‍ന്നതാണെന്നും മുണ്ടശ്ശേരി പറയുമ്പോള്‍ അതിനെ ഒ എന്‍ വിയുടെ ആദ്യകാല കവിതകള്‍ നൂറു ശതമാനവും സാധൂകരിക്കുന്നുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് ചങ്ങമ്പുഴ പുരസ്‌കാരം തന്റെ കാവ്യജീവിതത്തിലെ ആദ്യ പുരസ്‌കാരമായി ഏറ്റുവാങ്ങിയ ഒ എന്‍ വി ചങ്ങമ്പുഴയ്ക്കു ലഭിക്കേണ്ടിയിരുന്ന ജ്ഞാപീഠം (അന്ന് ജ്ഞാനപീഠ പുരസ്‌കാരം ഇല്ലാതിരുന്നെങ്കിലും) ഒ എന്‍ വിക്ക് വാങ്ങാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നില്ല എന്ന് പറഞ്ഞത്. എന്നാല്‍ വൈലോപ്പിള്ളിക്കു ലഭിക്കാതെപോയ ജ്ഞാനപീഠ പുരസ്‌കാരം ഒ എന്‍ വിക്കു ലഭിക്കുമ്പോള്‍ വൈലോപ്പിള്ളിയെ നാം ഓര്‍മിച്ചുപോകുന്നു. ഒ എന്‍ വിയെ ആരും വൈലോപ്പിള്ളിയുടെ അനുകര്‍ത്താവെന്നോ മാറ്റൊലി കവിതയെന്നോ വിമര്‍ശിച്ചിട്ടില്ല. എന്നാല്‍ ഇവരുടെയും കാവ്യലോകങ്ങള്‍ പങ്കുവെയ്ക്കുന്ന സാംസ്‌കാരികതലങ്ങള്‍ പരസ്പരപൂരകമാണ്. കാര്‍ഷിക ഗ്രാമത്തില്‍നിന്ന്  ഇരുവരുടെയും തുടക്കം ഗ്രാമത്തില്‍ നിന്നാണ്. ''ഞാന്‍ കേരളത്തിലൊരു നാട്ടിന്‍പുറത്തു ജനിച്ചുവളര്‍ന്നതാണ് എന്റെ കവിതകളുടെ ഏറ്റവും വലിയ ഭാഗ്യം എന്നു തോന്നുന്നു-അന്ന് ഇളംപ്രായത്തില്‍ ഞാന്‍ കണ്ട നാട്ടിന്‍പുറം നാള്‍തോറും നിറങ്ങളുടെയും നാദങ്ങളുടെയും ഗന്ധങ്ങളുടെയും നവംനവങ്ങളായ അത്ഭുതങ്ങള്‍ ഉദ്ഘാടനം ചെയ്യുന്ന, അമ്മയെപ്പോലെ സ്‌നേഹം നിറഞ്ഞ, ഒരു കൊച്ചു ലോകമായിരുന്നു. ഇന്നും അതിന്റെ മധുരസ്മരണകളാണ് എന്റെ കവിതയുടെ ഏറ്റവും ഈടുള്ള കൈമുതല്‍''. (വൈലോപ്പിള്ളി - എന്റെ കവിത - വിത്തും കൈക്കോട്ടും) ഈ വരികള്‍ ഒ എന്‍ വിയുടെ വകയായി എഴുതിയാലും അക്ഷരംപ്രതി ശരിയാകും. അതുകൊണ്ടാണ് തന്നെ കവിയാക്കിയ ഗ്രാമത്തിന് തനിച്ച് ലഭിച്ച ജ്ഞാനപീഠ പുരസ്‌കാരം ഒ എന്‍ വി സമര്‍പ്പിക്കുന്നത്. ഗ്രാമത്തെ മാത്രമല്ല, ഭൂമിയെയും പ്രകൃതിയെയും അമ്മയായി പാടിപ്പുകഴ്ത്തുകയാണ് ഒ എന്‍ വിയും ചെയ്യുന്നത്. തന്റെ കവിതയുടെ ജീവശക്തം നാട്ടിന്‍പുറത്തെ വായ്ത്താരികളും ഈണങ്ങളുമാണെന്ന് ഒ എന്‍ വി പറയുന്നു. ''കരളില്‍ നൃത്തം ചെയ്‌വൂ പൂക്കളുമീണങ്ങളും''. (പൂക്കളും ഈണങ്ങളും എന്ന കവിത) കവിതയില്‍ തന്നെ മുലപ്പാലൂട്ടിയത് വടക്കന്‍പാട്ടുകളാണെന്ന് വൈലോപ്പിള്ളി പറയുന്നു : ''കവിതയില്‍ എന്നെ മുലപ്പാലൂട്ടിയത് വടക്കന്‍പാട്ടാണ്. അന്നെനിക്ക് നാലഞ്ചു വയസുകാണും. നിശബ്ദയാമത്തില്‍ ഒരമ്മൂമ്മയുടെ മധുരകണ്ഠത്തില്‍ നിന്നും വാര്‍ന്നുവീഴുന്ന ആ പാട്ടുകളുടെ ചന്തവും ചുണയുമുള്ള ഈണത്തില്‍ അലിഞ്ഞു, പരമാനന്ദമനുഭവിച്ച് പാതിരാവരെ ഞാന്‍ ഉറങ്ങാതെ കിടക്കാറുണ്ട്. ഇന്നും പുതുമഴക്കാലത്ത് പാടത്തുനിന്ന് അതേ പാട്ടുകള്‍ പാടികേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ വീരാഹ്ലാദഭരിതനായി വഴിയരികില്‍ നിന്നു പോകാറുണ്ട്.'' (വൈലോപ്പിള്ളി എന്റെ കവിത). ഒ എന്‍ വിയുടെ കാവ്യസംസ്‌കാരവും നാടന്‍പാട്ടുകളും സംഗീതവുമായിരുന്നു. ഒ എന്‍ വിക്കും പ്രിയപ്പെട്ടതാണ് മുത്തശ്ശി പാടികേള്‍പ്പിച്ച നാടന്‍പാട്ടുകളും നാടോടിക്കഥകളും. 'മുത്തശ്ശി പാടിപഠിപ്പിച്ച പാട്ടുകള്‍ കൊച്ചുകഥകള്‍, പ്പൂച്ചൊല്ലുകളൊക്കെയും തന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ നുകരാത്ത ദുഗ്ദ്ധമായ് നിന്നുവറ്റുമ്പോഴാനെങ്ങു വിങ്ങുന്നുവോ'' (മുക്കുറ്റികള്‍; വെറുതെ) ഇരുവരുടെയും ജീവിതവീക്ഷണത്തെ ആഴത്തില്‍ സ്വാധീനിച്ചിരിക്കുന്നത് പ്രകൃതിയാണ്. പക്ഷേ ജീ ശങ്കരക്കുറുപ്പിനെപ്പോലെ പ്രകൃതിയില്‍ പരമാത്മചൈതന്യം ദര്‍ശിക്കാന്‍ വൈലോപ്പിള്ളിക്കോ ഒ എന്‍ വിക്കോ കഴിയുന്നില്ല. ഇരുവര്‍ക്കും വസ്തുനിഷ്ഠ യാഥാര്‍ഥ്യമാണ് പ്രകൃതി.'' പ്രകൃതിയില്‍ വിശ്വഹൃദയത്തിന്റെ മിടിപ്പും പരമാത്മാവിന്റെ മുഖവും കാണുന്ന പ്രകൃത്യുപാസകരായ കവികളുണ്ട്. എനിക്ക് ആ ദര്‍ശനം നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ആ ഹൃദയത്തിലും മുഖത്തും അതിരറ്റ വാത്സല്യവും അന്ധമായ ക്രൂരതയും ഞാന്‍ കാണുന്നു''. (വൈലോപ്പിള്ളി-എന്റെ കവിത). വൈലോപ്പിള്ളിയെപ്പോലെ ഒ എന്‍ വിയും പ്രകൃതിയില്‍ അതിഭൗതികമായ ശക്തിവിശേഷം കാണുന്നില്ല. എന്നാല്‍ അവര്‍ തമ്മില്‍ ഒരു ഭേദമുണ്ട്. ഒ എന്‍ വി പ്രകൃതിയില്‍ അതിരറ്റ വാത്സല്യം അമ്മയുടെ വാത്സല്യം മാത്രമേ കാണുന്നുള്ളൂ. ക്രൂരത കാണുന്നില്ല. ഒ എന്‍ വിക്ക് പ്രകൃതി ഒരു കറുത്ത മാതാവല്ല. എന്നാല്‍ 'കണ്ണീര്‍പ്പാടം' എന്ന കവിതയില്‍ വൈലോപ്പിള്ളി ഗ്രാമദേവതയുടെ ദൗദ്രഭാവത്തെ ആവിഷ്‌കരിക്കുന്നുണ്ട്. പ്രകൃതിയോടുള്ള മതനിരപേക്ഷവും ഭൗതികവാദപരമായ സമീപനം വൈലോപ്പിള്ളിയിലും ഒ എന്‍ വിയിലും അമ്മ ദൈവാരാധനയുടെ സ്വാധീനത്തെ പ്രതിരോധിക്കുന്നു. തന്റെ കവിതകളിലൂടനീളം മാതൃബിംബങ്ങള്‍ വാരിവിതറുന്ന ഒ എന്‍ വിയില്‍ ദേവീ സങ്കല്‍പമോ ഭഗവതി സങ്കല്പമോ കാണുന്നില്ല; അതുപോലെ വൈലോപ്പിള്ളിയിലും. കൊയ്ത്തുപാടത്തുനിന്ന്  'കന്നിക്കൊയ്ത്തു' പാടത്ത് നിന്നാണ് വൈലോപ്പിള്ളിയുടെ തുടക്കം. മരണം ജീവിതമാകുന്ന നെല്‍ക്കറ്റകള്‍ കൊയ്‌തെടുത്താലും അതിന്റെ ചുവട്ടില്‍ വീണ്ടും പുതുജീവിതങ്ങളുടെ ഞാറുകള്‍ മുളച്ചു പൊന്തുന്നു എന്ന കാഴ്ചപ്പാടില്‍ നിന്നാണ് ജീവിതത്തിന്റെ അനുസ്യുതിയെക്കുറിച്ച് വൈലോപ്പിള്ളി പാടുന്നത്. കര്‍ഷകത്തൊഴിലാളികളാണ് പാരിന്റെ പാദം-അടിത്തറ-പണിയുന്നത് എന്ന് 'പടയാളികള്‍' എന്ന കവിതയില്‍ പറയുന്നു. അവരാണ് യാഥാര്‍ഥ സാഹിത്യകാരന്മാരും സാഹിത്യവിഷയമായ ജീവിതവും നാടന്‍ ഈണങ്ങളും സംസ്‌കാരവും നിര്‍മിക്കുന്നവര്‍. (പോകപോകടോനീ) കവിയല്ല പ്രാകൃതനാണ് സാഹിത്യകാരന്‍. (കുടിയൊഴിക്കല്‍) എന്ന് തന്‍ പോരിമകാണിക്കുന്ന കവിയെ വൈലോപ്പിള്ളി ഭര്‍സിക്കുന്നു. ഒ എന്‍ വിയും കാവ്യജീവിതം ആരംഭിക്കുന്നത് വയലേലകളില്‍ നിന്നാണ്, കൊ യ്ത്തുകാരില്‍ നിന്നാണ്. 'പണിചെയ്യും ജനതതിതന്‍ പൊതുമുതലാണക്കാണും പവിഴക്കനിക്കുലകള്‍ നെല്‍കതിരുകള്‍! പശിതീര്‍ക്കാന്‍ നാടിന്റെ പശിതീര്‍ക്കാനങ്ങനെ പണി ചെയ്തു വിള കൊയ്തു പ്രാകൃതന്മാര്‍! (അരിവാളും രാക്കുയിലും) കര്‍ഷകത്തൊഴിലാളികളെ പാടിപ്പുകഴ്ത്തിക്കൊണ്ടാണ് രണ്ടു പേരും കാവ്യജീവിതം ആരംഭിക്കുന്നത്. വൈലോപ്പിള്ളിയുടെ കണിക്കൊയ്ത്തിലെ കൊയ്ത്തുകാര്‍ വര്‍ഗബോധമുള്ളവരല്ല, എന്നാല്‍ ഒ എന്‍ വിയുടെ കൊയ്ത്തുകാര്‍ വര്‍ഗബോധമുള്ളവരും പൊരുതുന്ന സൗന്ദര്യങ്ങളുമാണ്. ഇരുവരും കൊയ്ത്തുകാരുടെ ദൈന്യജീവിതത്തോട് കാരുണ്യമുള്ളവരാണ്. 'നമ്മള്‍ കൊയ്യും വയലെല്ലാം നമ്മുടേതാകും' എന്ന് ഒ എന്‍ വി പറയുമ്പോള്‍ വയലും കര്‍ഷകത്തൊഴിലാളികളും ഭാവികാലത്തിലും മാറ്റമില്ലാതെ തുടരും എന്ന പരിവര്‍ത്തനരഹിത മനോഭാവമാണ് വൈലോപ്പിള്ളി ആവിഷ്‌കരിക്കുന്നത്. കരിവള്ളൂരിലും കയ്യൂരിലും നടന്ന കര്‍ഷകസമരങ്ങള്‍ ഒ എന്‍ വിയില്‍ വിപ്ലവബോധം തീഷ്ണമാക്കുമ്പോള്‍ വൈലോപ്പിള്ളിയില്‍ ധര്‍മസങ്കടമുണര്‍ത്തുന്നു. കന്നിക്കൊയ്ത്തിലെ വയല്‍ വരമ്പില്‍ കര്‍ഷകത്തൊഴിലാളികളുടെ ഗായകനായി, ബന്ധുവായി വൈലോപ്പിള്ളി നില്ക്കുന്നു. കുടിയൊഴിയ്ക്കലിലും അവരോട് ആര്‍ദ്രതയുള്ളവനാണ.് എന്നാല്‍ ഒ എന്‍ വിയാകട്ടെ അവരുടെ നാവും വീര്യവുമായി പാട്ടില്‍ പന്തം കൊളുത്തി നില്‍ക്കുകയാണ്. വൈലോപ്പിള്ളിയും ഒ എന്‍ വിയും കര്‍ഷകത്തൊഴിലാളികളെയാണ് വിപ്ലവശക്തികളായി കാണുന്നത്. 'കന്നിപ്പാടത്തും' വയലേലകളിലും അവര്‍ തേടുന്ന ഉടമാവകാശമാണ് അവര്‍ക്ക് വിപ്ലവം. ഒ എന്‍ വി തച്ചുടച്ചു ചിലതുടച്ചു വാര്‍ത്തും സ്ഥിതിസമത്വം വരാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുമ്പോള്‍ വൈലോപ്പിള്ളി സ്‌നേഹസുന്ദരപാതയിലൂടെ ലോകസാമൂഹിക ദുര്‍നിയമങ്ങള്‍ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യാന്‍ വിശ്വസംസ്‌കാര പാലകരോട് അപേക്ഷിക്കുന്നു. ഒ എന്‍ വിയില്‍ സോഷ്യലിസ്റ്റ് കവിതയും കവികളും സ്വാധീനം ചെലുത്തുമ്പോള്‍ (നെരുദ, മയ്‌ക്കോവ്‌സ്‌കി തുടങ്ങിയവര്‍) വൈലോള്ളിയില്‍ റഷ്യയിലെ മഹാപ്രതിഭകള്‍ മാര്‍ഗദര്‍ശികളായിത്തീരുന്നു. ടര്‍ജനീവ്, ടോള്‍സ്റ്റോയി, മയക്കോവ്‌സ്‌കി എന്നിവരുടെ കൃതികള്‍ അനവധി ജന്മങ്ങള്‍ ജീവിക്കുന്നതുപോലെയുള്ള വായനാനുഭവം നല്‍കി എന്ന് വൈലോപ്പിള്ളി പറയുന്നു. (എന്റെ കവിത) ഗോര്‍ക്കി, ഷോളക്കോവ്, വയ്‌ക്കോവ്‌സ്‌ക്കി എന്നിവരുടെ രചനകളിലൂടെ) മുഷ്ടിചുരുട്ടി ഉയിര്‍ത്തെഴുന്നേല്‍ക്കുന്ന മനുഷ്യരെ കണ്ടു. റഷ്യ, ചൈന, കൊറിയ തുടങ്ങിയ സോഷ്യലിസ്റ്റ് നാടുകള്‍ ഒ എന്‍ വിക്കു കാവ്യപ്രചോദനം നല്‍കുമ്പോള്‍ സോഷ്യലിസത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടങ്ങള്‍ വൈലോപ്പിള്ളിയെയും ആകര്‍ഷിക്കുന്നു. 1940 കളിലെ കമ്മ്യൂണിസത്തിന്റെ അതിപ്രസരം നിറഞ്ഞ അന്തരീക്ഷം തന്റെ കവിതകളിലും പുരോഗമനത്തിന്റെ അരുണിമ അണിയിച്ചതായി വൈലോപ്പിള്ളി എഴുതുന്നു (മകരക്കൊയ്ത്തിന്റെ ആമുഖത്തില്‍). സൗന്ദര്യബോധം  പുരോഗമന കവികള്‍ യാഥാര്‍സ്ഥിതികരായ പണ്ഡിതന്മാരില്‍ നിന്നും ഏറ്റുപിടിച്ച വിമര്‍ശനം അവരുടെ കവിതകളില്‍ സൗന്ദര്യമില്ല എന്നതാണ്. എന്നാല്‍ അതിന് മറുപടി നല്‍കിയത് വൈലോപ്പിള്ളിയാണ്. 'മര്‍ത്ത്യസൗന്ദര്യബോധങ്ങള്‍ പെറ്റ മക്കളല്ലീ പുരോഗമനങ്ങള്‍? എന്ന് അദ്ദേഹം അവരുടെ മുഖത്ത് നോക്കി ചോദിച്ചു. അതിന് അദ്ദേഹം വിശദീകരണവും നല്‍കി. ''സൗന്ദര്യബോധമാണ് പുരോഗതിക്ക്-കുതി നല്‍കുന്നത്. സമുദായത്തിലും എവിടെയും അസുന്ദരമായതിനെ കണ്ടറിഞ്ഞ് അതിനെ നീക്കി സുന്ദരമായതിനെ നിര്‍മിക്കാനോ പ്രതിഷ്ഠിക്കാനോ ആണ് പുരോഗാമി ഉത്സാഹിക്കുന്നത്.'' (കുടിയൊഴിപ്പിക്കലിന് നല്‍കുന്ന അടിക്കുറിപ്പ്). അതുകൊണ്ടു സോഷ്യലിസ്റ്റ് വ്യവസ്ഥ സൗന്ദര്യം വിളയുന്ന ഒരു സൗന്ദര്യ വ്യവസ്ഥയായി കുടിയൊഴിക്കലില്‍ വിഭാവന ചെയ്യുന്നു. ആ വ്യവസ്ഥയ്ക്കു വേണ്ടി പോരാടുകയും പാടുകയും ചെയ്യുന്ന പുരോഗമന കവികളെ അദ്ദേഹം വാത്സ്യല്യപൂര്‍വം'പട്ടിണിപ്പാട്ടുകാര്‍' എന്ന് വിളിക്കുന്നു. (വിത്തും കൈക്കോട്ടും എന്ന കവിതാസമാഹാരത്തില്‍). 'മാനവ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ തന്‍ മര്‍മ്മ കോവിതന്‍മാരെ, ഞാനൊരുവെറും സൗന്ദര്യാത്മക കവി മാത്രം' (കവിയും സൗന്ദര്യ ബോധവും) എന്ന് വൈലോപ്പിള്ളി പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം പുരോഗമന വിരുദ്ധനായി എന്ന് ചില വിമര്‍ശകര്‍ ആഹ്ലാദിക്കുകയുണ്ടായി. പക്ഷേ, തന്റെ സൗന്ദര്യബോധം കൂരിരുള്‍ ദഹിപ്പിക്കുന്ന ദീപനാളത്തിന്റെ ശോണസുന്ദര മുഖമാണെന്നും തന്റെ സൗന്ദര്യാത്മക കവിതകള്‍ പാടി നൂറ്റാണ്ടുകളായി അജ്ഞതയിലും ദാരിദ്ര്യത്തിലും ആഴ്ന്നു കിടക്കുന്ന ദാസന്മാര്‍ ഒരു വിപ്ലവത്തിലൂടെ 'ശ്രമികോത്തമ ലോകം- തൊഴിലാളി വര്‍ഗ ലോകം നിര്‍മിക്കുമെന്നും ആ കവിതയില്‍ എഴുതിവെച്ചത് വ്യാഖ്യാനിക്കാതെ പോയി.' ഒ എന്‍ വിക്കും സൗന്ദര്യമെന്നത് 'പൊരുതുന്ന സൗന്ദര്യമാണ്. താന്‍ നിസ്വവര്‍ഗ്ഗത്തിന്റെ പട്ടിണിപ്പാട്ടുകാരനാണെന്ന് ഉച്ചൈസ്തരം വിളിച്ചു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കൃഷി ഭൂമി കൃഷി ചെയ്യുന്നവന് സ്വന്തമാകുന്ന ഒരു സുന്ദര വ്യവസ്ഥയെക്കുറിച്ച് പാടി. കവിതയെ ഭൂമിയുടെ ലാവണ്യസാരമായി കാണുന്ന കവിക്ക് സൗന്ദര്യബോധമെന്നത് പാട്ടില്‍ കത്തിനില്‍ക്കുന്ന തീനാളമാണ്. അഭൗമമായ സൗന്ദര്യ ബോധമാണ് വിപ്ലവം. അത് കുരിരുളിനെ ദഹിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കില്‍ തീയായി നിന്ന് എരിയുന്നു; മറ്റുള്ളവര്‍ക്കായി സ്വയം കത്തിയെരിയുന്നു.' 'ഞാനൊരു സൗന്ദര്യാത്മക കവി മാത്രം' എന്ന് പറയുന്നതിന് പകരം 'ഞാനഗ്നി'യാണെന്ന് പറയുകയാണ് ഒ എന്‍ വി ചെയ്യുന്നത്. പൂക്കളുടെ കാമുകന്‍  പൂക്കളെ എത്ര സ്‌നേഹിച്ചാലും മതിവരാത്തവരാണ് വൈലോപ്പിള്ളിയും ഒ എന്‍ വിയും. ഭാവി തലമുറയാകുന്ന കായ്കനികളെ പ്രസവിക്കുന്ന മാതാക്കളാണ് പൂക്കള്‍. അതുകൊണ്ട് ഇരുവരും പൂക്കളെ മാതൃബിംബങ്ങളായി കാണുന്നു. വൈലോപ്പിള്ളിയെക്കാള്‍ ഒരു തരം ആസക്തി തന്നെ പൂക്കളോട് ഒ എന്‍ വിക്കുണ്ട്. വൈലോപ്പിള്ളി പൂക്കളെക്കുറിച്ച് മാത്രം പാടുന്ന കവി എന്ന വിമര്‍ശനവും അദ്ദേഹം ഏറ്റുപിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. പൂക്കളില്‍ മാതൃത്വത്തിന്റെയും സ്ത്രീത്വത്തിന്റെയും സമസ്ത ഭാവങ്ങളും ദര്‍ശിക്കുന്നു. വൈലോപ്പിള്ളി പൂവിനെ കവികളുടെ കൊടിയടയാളമായി കാണുന്നു. ''ഒരുപൂവ്! സാഹിത്യകാരന്മാര്‍ക്ക് ഒരു ചേരിയുണ്ടെങ്കില്‍ പൂവായിരിക്കും അവരുടെ കൊടി. പ്രകൃതിയുടെ പുളകം; പുരാതനമെങ്കിലും എന്നും പുതുമയുള്ളത്, സത്യസൗന്ദര്യങ്ങള്‍ ഒത്തിണങ്ങിയത്; സൗമ്യമെങ്കിലും അനന്തമായ ഫലപരമ്പരയുടെ ശക്തിയുള്ളത്; മറ്റു കൊടികളില്ലാതാകുമ്പോഴും ഇത് നിലനില്‍ക്കും''. ('ഞങ്ങളുടെ കൊടി' എന്ന കവിതയുടെ അടിക്കുറിപ്പ്) ഒ എന്‍ വിക്ക് പൂക്കളോടുള്ള ബന്ധം ഭൂ പുത്രന്‍ എന്ന നിലയിലുള്ള ആങ്ങള്‍ - പെങ്ങള്‍ ബന്ധമാണ്. 'ഭൂമിപെറ്റ പൂങ്കിടാങ്ങള്‍ ഞാ- നെത്രമേല്‍ സ്‌നേഹിച്ചിട്ടും സ്‌നേഹിച്ചു തീരാത്തവര്‍.' മരുമക്കത്തായത്തറവാട്ടില്‍ വംശം നിലനിര്‍ത്തുന്നത് പെങ്ങമാരായതുകൊണ്ട് ആങ്ങളയായ ഒ എന്‍ വി തന്റെ കാവ്യ കുടുംബത്തിലുടനീളം പൂക്കളെ മഹാമാതൃബിംബമായി കൊണ്ടാടുന്നു. ഒ എന്‍ വിക്കും ജീവിതത്തുടര്‍ച്ചയാണ് പൂക്കള്‍. കേരള പ്രകൃതിയിലെ ഓണപ്പൂക്കളും കൊന്നപ്പൂക്കളും ഇരുവര്‍ക്കും ഏറെ പ്രിയമാണ്. ഓണം പ്രാചീനസ്ഥിതി സമത്വ സ്മൃതിയായതിനാല്‍ അത്തരമൊരു ചരിത്രാവസ്ഥയിലേക്ക് സൗന്ദര്യാത്മകമായി പുരോഗമിക്കുന്ന തൊഴിലാളി വര്‍ഗത്തിന്റെ പാഥേയമാണ് തന്റെ കവിതകള്‍ എന്ന് വൈലോപ്പിള്ളി പറയുന്നു. (ഓണപ്പാട്ടുകളെന്‍ പാട്ടുകള്‍) പുരുഷായുസിന്നപ്പുറം ആളിയ ഓണത്തിന്റെ മങ്ങിയൊതുങ്ങിയ ഓര്‍മകള്‍ മനസില്‍ സൂക്ഷിക്കുന്നത് അരവയര്‍ പട്ടിണിപെട്ട പാവപ്പെട്ടവരാണ്. (വൈലോപ്പിള്ളി-ഓണപ്പാട്ടുകള്‍). ഒ എന്‍ വിയും അവരില്‍ ചരിത്ര സ്മൃതിയുടെ ദീപ്തികാണുന്നു. 'ഒരുകാലം മലയാളത്തറവാട്ടില്‍ മാലോക- രൊരുപോലെ, യൊരുമയില്‍ വാണിരുന്നു'. 'ഉണരുമ്പോളാഗാനം, തെളിയുമാ ദീപ്തിയി- ലുണരുന്ന ചിത്രങ്ങള്‍ കാണ്മുഞങ്ങള്‍'. (അരിവാളും രാക്കുയിലും) കേരളത്തിലെ കാര്‍ഷികോത്സവങ്ങളായിരുന്ന തിരുവാതിര, വിഷു, ഓണം എന്നിവയുടെ ഭൂപ്രകൃതിയെയും സംസ്‌കാരത്തെയും കാവ്യബിംബങ്ങളായി സ്വരചനകളില്‍ ഇരുവരും വാരിനിറയ്ക്കുന്നു. ഭൗതിക ദര്‍ശനം  ഭാരതീയ കവികളെ വ്യാമോഹിപ്പിക്കുന്നതാണ് സവര്‍ണ വര്‍ഗനിര്‍മിതികളെന്ന് കൂടി വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള വേദോപനിഷദ് ദര്‍ശനങ്ങള്‍. മലയാള കവിതയില്‍ അതിന്റെ സ്വാധീനവലയത്തില്‍പ്പെട്ടവര്‍ വളരെച്ചുരുക്കമാണ്. അവരില്‍ പ്രമുഖരാണ് വൈലോപ്പിള്ളിയും ഒ എന്‍ വിയും. എന്നെങ്കിലുമൊരിക്കല്‍ ഭൂമിയില്‍ അന്യന്റെ മൊഴി സംഗീതംപോലെ ആസ്വദിക്കപ്പെടുന്ന 'ഓണവ്യവസ്ഥ' സാക്ഷാത്ക്കരിക്കപ്പെടുമെന്നും മനുഷ്യവര്‍ഗത്തിന്റെ മഹാ പ്രയാണം-സൗന്ദര്യാത്മക പുരോയാനം- അങ്ങോട്ടാണെന്നും നമ്മുടെ ഈ ഓണക്കവികള്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. ഈശ്വരനെ ആരാധിച്ച് ഇഹലോകവാസം വെടിഞ്ഞ് പരമാത്മാവില്‍ ലയിക്കുന്ന മനുഷ്യനില്‍ ഇരുകവികളും വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. വൈലോപ്പിള്ളി എഴുതുന്നു. ''അധമവികാരങ്ങളെ സംസ്‌കരിച്ചെടുത്ത് ഇച്ഛാനുരൂപമായ പരിണാമത്തിലൂടെ ഉത്തമ മനുഷ്യത്വത്തിലേക്ക്, അതായത് ദേവത്വത്തിലേക്ക്, യുഗയുഗാന്തരത്തിലെങ്കിലും ഉയരുവാന്‍ സാധാരണ മനുഷ്യനു സാധിക്കുമെന്നാണ് എന്റെ വിശ്വാസം. ഞാന്‍ അടക്കമുള്ള സാധാരണക്കാരനില്‍ അഥവാ 'പച്ച മനുഷ്യനി'ല്‍ ഉത്തമ പ്രവണതകളോടൊപ്പം അന്തര്‍ലീനമായിക്കിടക്കുന്ന പൈശാചികവാസനകളെ മനസിലാക്കാനും ഒരുപക്ഷേ, പൊറുക്കാനും സാധിക്കുമെന്നല്ലാതെ, ഇന്ന് അത്രയധികം വിലപ്പോകുന്ന 'മനുഷ്യത്വം' എന്നൊരദ്ഭുത പദത്തിന്റെ പേരില്‍ ആ അധമവാസനകളെ, നീതീകരിക്കുവാന്‍ എനിക്ക് സാധിക്കുകയില്ല. മനുഷ്യത്വം എന്നതിന് ഞാന്‍ കൊടുക്കുന്ന അര്‍ത്ഥം പൂര്‍ണതയിലേയ്ക്കു വളരാന്‍ വെമ്പുന്ന ദേവത്വം എന്നാണ്. (എന്റെ കവിത-വിത്തും കൈക്കോട്ടും) മനുഷ്യനെ കവിതയുടെ കേന്ദ്രമാക്കി ഉച്ചത്തില്‍ പാടുമ്പോഴും ഒ എന്‍ വിയും മനുഷ്യന്റെ അധമവാസനകളെത്തന്നെയാണ് വിമര്‍ശിക്കുന്നത്. ഭൂമിയുടെ മുലപ്പാലുണ്ടു വളര്‍ന്ന ഭൂമി പുത്രന്‍ തന്നെ മാതൃഹത്യ നടത്തുന്നു. 'പുതിയ കഥയെഴുതുന്നു വസുധയുടെ മക്കളിവര്‍ വസുധയുടെ വസ്ത്രമുരിയുന്നൂ! വിപണികളിലവ വിറ്റു മോന്തുന്നൂ, വിടനഖര- മഴുമുനകള്‍ കേളിതുടരുന്നു'. (ഭൂമിയ്‌ക്കൊരു ചരമഗീതം) മനുഷ്യന്‍ ദേവത്വത്തിലെത്തിയാലും ഓണവ്യവസ്ഥ സാക്ഷാല്‍ക്കരിച്ചാലും അവന്റെ ക്രൂരതയുടെ നഖമുനകള്‍ പിന്നെയും വളര്‍ന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു എന്ന ചിന്ത ഇരുകവികളെയും വിഷാദിപ്പിക്കുന്നു. ''ഇനി അതിവിദൂരഭാവിയില്‍ മനുഷ്യന്‍ ദേവനും ജീവിതം തന്നെ സുന്ദര കലയുമായി പരിണമിച്ചാലും ഞാനിപ്പോള്‍ ഇവിടെയിരുന്നുകാണുന്നതുപോലെ, കാക്ക ഓന്തിന്‍ കുഞ്ഞിനെ പിടിച്ചു വൃക്ഷക്കൊമ്പില്‍ തല്ലിത്തുലച്ചുമിഴുങ്ങുന്നതും, ആ വൃക്ഷക്കൊമ്പില്‍ ദംഷ്ട്രകളിറക്കി ഇത്തിള്‍ക്കണ്ണി അതിന്റെ ജീവരസം വലിച്ചുകുടിക്കുന്നതും കണ്ട് അവന്‍, എന്നേക്കാള്‍ എത്രയോ അധികം തീവ്രമായി, ദുഃഖിക്കേണ്ടിവരും. (അത്ര മഹത്തായ സ്‌നേഹവും സഹാനുഭൂതിയുമാണല്ലോ അവന്റെ ദേവത്വത്തിന്റെ രക്തമാംസങ്ങള്‍!) പക്ഷേ, ആ ദുഃഖം അവനു മികച്ച ഒരാഭരണമായിരിക്കും.'' (വൈലോപ്പിള്ളി-എന്റെ കവിതഃ. മാനവികതയുടെ ആ ദുഃഖം തലയില്‍ ചൂടിനിന്നുകൊണ്ടാണ്, വൈലോപ്പിള്ളി തന്റെ കവിതയുടെ മഹാഭാഗ്യമെന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ച ഗ്രാമപ്രകൃതിയും ജീവജാലങ്ങളും ഭൂമിയും ചൂഷകരായ ഇത്തിള്‍ക്കണ്ണികള്‍ നശിപ്പിക്കുന്നതു കണ്ട് ഒ എന്‍ വിയും വേദനിക്കുന്നത്. ഭൂമിയ്‌ക്കൊരു ചരമഗീതത്തിന് ശേഷമുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ രചനകളിലൊക്കെ സാംസ്‌കാരിക (cultural pessimism) വിഷാദമായും (ecco pessimism) പാരിസ്ഥിതികവിഷാദമായും 'ആ ആഭരണം' കിടന്ന് തിളങ്ങുന്നുണ്ട്. രണ്ടുകൃഷിക്കാരുടെ കൂട്ടായ്മ  ഇത്രമേല്‍ പരസ്പര പൂരകത്വം എങ്ങനെ വന്നു? ഒ എന്‍ വി വൈലോപ്പിള്ളിയെ അനുകരിക്കുന്നതായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ എതിര്‍വിമര്‍ശകര്‍ പോലും ആരോപണം ഉന്നയിച്ചിട്ടില്ല. കാര്‍ഷികവൃത്തിയെയും പഞ്ചഭൂതാത്മകമായ പ്രകൃതിയെയും ഭൗതികവാദപരമായി എഴുത്തിന്റെ ഈടുവെയ്പായി സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ള എഴുത്തുകാരിലെല്ലാം ഈയൊരു ഇഴയടുപ്പം കാണാം. കാരണം കൃഷി ഒരു ലോകഭാഷയാണ്. അതിനെ സംബന്ധിച്ച സാംസ്‌കാരിക ചിഹ്നങ്ങളും അതുപോലെതന്നെ. കാവ്യവൃത്തിയും കാര്‍ഷിക വൃത്തിയും സമാനമാണെന്ന രൂപകല്‍പന വൈലോപ്പിള്ളിയിലും ഒ എന്‍ വിയിലും കാണുന്നു. മണ്ണിലെ എഴുത്താണ് കൃഷി. 'മൂരിയെപ്പൂട്ടി, കൊഴുത്തലയാലെഴുതുന്നൂ പാരിലെ സമൃദ്ധിതന്‍ പൊതുഭാഷയിമണ്ണില്‍' (വൈലോപ്പിള്ളി-കയ്പപല്ലരി) ഉര്‍വിയെ പുഷ്പിക്കുന്ന നിര്‍വൃതികരമായ സര്‍ഗവ്യാപാരമാണ്, കലയാണ് കൃഷി. ''പരിഷ്‌കാരത്തിന്റെ എന്തൊക്കെ മേലടുക്കുകള്‍ നമ്മെ പൊതിഞ്ഞാലും കൃഷി നമ്മുടെയെല്ലാം രക്തത്തിലുണ്ട്'' (കയ്പവല്ലരി). അതുകൊണ്ട് കൊഴുമുനകൊണ്ടു നിലമാകുന്ന കടലാസില്‍ കൃഷിഗീത എഴുതുന്ന കൃഷിക്കാരനും തൂലികകൊണ്ടു കടലാസില്‍ കവിത കുറിക്കുന്ന കവിയും സമാനരാണ്. 'കവിയും കര്‍ഷകനുമുഷിയുമൊരാളില്‍ താന്‍ കതിര്‍ച്ചൂടുമാക്കാഴ്ച കണ്ടുഞാനാമോദിക്കേ' (കയ്പവല്ലരി) ഇതില്‍ ആര്‍ക്കാണ് മഹത്വം? വൈലോപ്പിള്ളിക്ക് ഒരു സംശയവുമില്ല. പാരിന്റെ പാദം (Base) പണിയുന്ന കര്‍ഷകത്തൊഴിലാളിയാണ് യഥാര്‍ഥ മഹാകവി. 'പോകപോകെടോ നീ കവിയല്ല- പ്രാകൃതനാണ് സാഹിത്യകാരന്‍.' (കുടിയൊഴിക്കല്‍) കാവ്യലോകം ഒരു കൂട്ടുകൃഷിക്കളമാണ്. ഓരോ കവിയും അവിടെ കൃഷിപ്പണി ചെയ്യുന്നു. ''കര്‍ക്കിടകത്തിന്‍ കണ്ണീര്‍ തേവിയീ ഞാനും മറ്റുള്ള കവികളും കാവ്യപ്പാടത്തു കൃഷിചെയ്‌കെ-ഉളവായിടും ധാന്യവിളവാകവേ, ധാരാമിളനാഭോഗം മഹാനദിയായ് പ്രവഹിക്കെ'' (ലെനിന്‍ എന്ന കവിത) കാര്‍ഷിക സംസ്‌കാരമുള്ള കവികളൊക്കെ ഒരേ ജനുസുകളായി നിലനില്‍ക്കുന്നു. ഒ എന്‍ വിക്കും കാവ്യവൃത്തി കാര്‍ഷിക വൃത്തിയാണ്. സംസ്‌കാരവും ചരിത്രവുമാണ് കവിതയുടെ മണ്ണ്. ''സ്വന്തം നാടിന്റെ ചരിത്രം, സാംസ്‌കാരിക പൈതൃകം തുടങ്ങിയുള്ള നിരവധി ഘടകങ്ങള്‍ ചേര്‍ന്നതാണ് കവിതയുടെ മണ്ണ്. ജീവിതത്തോട് എന്റെ പൂര്‍വികര്‍ എങ്ങനെ പ്രതികരിച്ചു എന്നതിനെപ്പറ്റിയുള്ള അവബോധം എന്റെ കവിതയുടെ വേരോടുന്ന മണ്ണാണ്-ഈ മണ്ണില്‍ ഉറച്ചുനിന്ന് പ്രവര്‍ത്തിക്കുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന അനുഭവങ്ങള്‍ ഉള്ളില്‍ക്കിടന്നു നീറുമ്പോള്‍ ഒരു ചെറിയ ചെടി അതിന്റെ പ്രതികരണം ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിക്കുന്നതുപോലെ ഒരു പൂവുവരും. (കവിതയും വിപ്ലവകവിതയും). കവിതയില്‍ ഭാവങ്ങള്‍ നിറയുന്നത് പച്ചനെല്ലിന്‍ തയ്യില്‍ പാല്‍ക്കതിര്‍ പൊന്തുന്നതുപോലെയാണെന്ന് ഒ എന്‍ വി പറയുന്നു. 'പച്ചനെല്ലിന്‍ തയ്യില്‍ നിന്നുപാല്‍ക്കതിര്‍പോലെ, കവി ചിത്തത്തില്‍ നിന്നവ്യക്ത മധുരമൊരാശയം കതിര്‍നൂലുകള്‍ നൂത്തു നില്‍ക്കവേ-' (കവിതയും സംഗീതവും) മലയാള കവിതയുടെ ഈരടി സമ്പ്രദായത്തെയും നെണ്മണി വിത്തുമുളപ്പൊട്ടുന്നതിനോടാണ് സാദൃശ്യപ്പെടുത്തുന്നത്. 'മണ്ണില്‍ വീണു കുരുത്ത നെന്മണി വിത്തുമുളപൊട്ടി മിന്നുമീരില വീണിടും പേലെത്രയീരടികള്‍ മണ്ണില്‍ വേര്‍പ്പു വിതച്ചവര്‍ തന്നീണമായ് വന്നൂ അന്ന് പാടിയ പാട്ടിലൂഞ്ഞാലാടി മലയാളം' (മലയാളം) കവിതയെ മാത്രമല്ല അക്ഷരങ്ങളെത്തന്നെ പ്രകൃതിയില്‍ ദര്‍ശിക്കുന്നു 'അക്ഷര'മെന്ന കവിതയില്‍. കവിതയെന്ന കാര്‍ഷിക കൂട്ടായ്മ വൈലോപ്പിള്ളിയെയും ഒ എന്‍ വിയെയും പരസ്പരം ഇഴച്ചേര്‍ക്കുന്ന സാംസ്‌കാരിക തന്തുക്കളാകുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് വൈലോപ്പിള്ളിക്ക് ലഭിക്കേണ്ട ജ്ഞാനപീഠ പുരസ്‌കാരം തല്‍സ്ഥാനത്ത് നിന്ന് ഒ എന്‍ വി സ്വീകരിക്കുന്നു എന്ന് നിരീക്ഷിച്ചത്.

The Heartland Rocker, Aging Brashly

At Radio City Music Hall on Friday night John Mellencamp joshed about what it would be like to meet his younger self: a brash kid who’d condescendingly say, “Hey, Classic Hits, what’s happening?” He went on proudly to assert his age, 59, as a lead-in to what he announced as a “song for my generation.” It was “Don’t Need This Body,” a blunt, death-haunted stomp that began, “This getting older, it ain’t for cowards.”

It was one linchpin of a concert that seesawed between facing mortality — full of songs about death — and a stubborn determination to live fully. Performing for more than two hours Mr. Mellencamp was as feisty about a bold middle age, in “The Real Life,” as he once was about wanting to “hold on to 16 as long as you can” in his biggest hit, “Jack & Diane,” from 1982. He doesn’t care about the past, he insisted, but wisely he hasn’t discarded it either.

Mr. Mellencamp’s “classic hits” made him a multimillion-selling rocker in the 1980s. He built the persona of a populist bad boy: a small-town guy bucking authority and speaking up for also-rans. But Mr. Mellencamp wouldn’t act like a bad boy forever. He grew up fast.

By the late 1980s he was singing, in his gutsy, earnest rasp, about adult disillusionment and economic woes, particularly for family farmers. He would go on to write about politics, racism, hard luck, faith and dying. Mr. Mellencamp also rusticated and backdated his music, adding folky instruments to his band and modeling his newer songs on Woody Guthrie, Johnny Cash and the blues.

He made his 2010 album, “No Better Than This” (Rounder), in mono, using a tape recorder and one vintage microphone, in places including the San Antonio hotel room where Robert Johnson recorded and Sun Studios in Memphis. (“It’s About You,” a documentary shown to Radio City’s early arrivals, was a grainy hagiography filmed on Mr. Mellencamp’s tour and at recording sessions, using another vintage technology: Super 8.)

At Radio City Mr. Mellencamp changed his backup from song to song, juggling small groups and the full band. Sometimes he was alone with an acoustic guitar, strumming through “Small Town” with the audience shouting along, or he was joined by Miriam Sturm on violin and Troye Kinnett on accordion. Mike Wanchic, Mr. Mellencamp’s rhythm guitarist for 35 years, doubled on mandolin.

Certain older songs were recast as rockabilly, with a swing beat from Dane Clark on a stand-up drum kit, John Gunnell slapping a bass, and twangy lead guitar from Andrew York. “Jack & Diane” got a countrified beat, and Mr. Mellencamp sang “Cherry Bomb” a cappella. Meanwhile some of the bare-bones songs from “No Better Than This” got fleshed out, like “The West End,” a chronicle of urban decay that became a dark drone, and “No One Cares About Me,” a litany of bitter isolation and stubborn optimism that took on a jaunty bounce.

As the concert ended, Mr. Mellencamp stopped jovially dodging his past. His band’s Hoosier power chords were back for “Pink Houses” and “R.O.C.K. in the U.S.A.,” played in their old hit style. Still a populist, Mr. Mellencamp gave people what they wanted once he had his say.

മലയാളമായാലെന്താ

ലോക മാതൃഭാഷാ ദിനമാണ് ഇന്ന് . ആഗോളമായ ഒരു നോട്ടത്തില്‍ മലയാളം മറ്റു ഭാഷകളെ അപേക്ഷിച്ച് എന്തെങ്കിലും സവിശേഷതകളുള്ള ഭാഷയാണെന്ന് പറഞ്ഞുകൂട. പക്ഷേ, മലയാളം മാതൃഭാഷയായവര്‍ക്ക് അത് ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും ശക്തമായ ഭാഷയാണ്. ജര്‍മന്‍കാരന് ജര്‍മന്‍ഭാഷയോ ചൈനക്കാരന് ചൈനീസ് ഭാഷയോ പോലെ

''അന്തിയിരുട്ടില്‍, ദിക്കുതെറ്റിയ പെണ്‍പക്ഷി
തന്റെ കൂടിനെച്ചൊല്ലി, തന്റെ
കുഞ്ഞിനെച്ചൊല്ലി സംഭ്രമിച്ചുകരയുന്നു.
എനിക്കതിന്റെ കൂടറിയാം, കുഞ്ഞിനേയുമറിയാം
എന്നാല്‍ എനിക്കതിന്റെ ഭാഷയറിയില്ലല്ലോ''
(കലാപ്രിയ-തമിഴ്കവി)


ഇന്ന് ലോക മാതൃഭാഷാദിനം. ശിശുവായിരുന്ന നാള്‍, നിസ്സഹായനായിരുന്ന നാള്‍, ''ചുണ്ടുമെന്‍ നാവും തിരിയാത്തനാള്‍'', സ്ഥലത്തിനും കാലത്തിനും പുറത്തായിരുന്ന നാള്‍ ആ അന്ധകാരങ്ങളില്‍ നിന്നെന്നെ ക്രമേണ 'കരകയറ്റിയവളു'ടെ സംസാരഭാഷയാണ് മാതൃഭാഷ. ലോകത്തിലേക്ക് എന്നെ ഉണര്‍ത്തിയ, ഉയര്‍ത്തിയ ഭാഷ. കാലം തത്കാലം മാത്രമല്ലെന്നും സ്ഥലം കാണുന്നിടത്തോളം മാത്രമല്ലെന്നും ധരിപ്പിച്ച ആദ്യമാധ്യമം. എല്ലാവരുമെത്തുന്നിടത്തെല്ലാം എന്നെയുമെത്തിച്ച, പുറത്തേക്കും അകത്തേക്കും സഞ്ചരിച്ച ആദ്യത്തെ പൊതുവാഹനം. മൂകയും ബധിരയുമായിരുന്ന ഹെലന്‍ കെല്ലര്‍ ടാപ്പിനു കീഴെ കൈകഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ ഇടംകൈത്തണ്ടയില്‍ അവളുടെ അധ്യാപിക ആവര്‍ത്തിച്ച് രേഖപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു, വെള്ളം വെള്ളം എന്ന്. തന്റെ ഉള്ളംകൈയില്‍ വീണൊഴുകിപ്പരക്കുന്ന തണുത്ത പദാര്‍ഥത്തിനും (വസ്തുവിനെ പദാര്‍ഥം എന്നുപറഞ്ഞ ഭാരതീയന്‍ ഒരു വിറ്റ്ഗിന്‍സ്റ്റീനിയന്‍ ഉള്‍ക്കാഴ്ച കാട്ടുകയല്ലേ?) കൈത്തണ്ടയിലെ ആവര്‍ത്തിക്കുന്ന അനുഭവത്തിനും സംബന്ധമുണ്ടെന്ന് അവളറിയുംവരെ. ഒടുവിലൊരനുഗൃഹീത നിമിഷത്തില്‍ (അപ്പോള്‍ ദേവലോകത്തിന്റെ വാതില്‍ തുറന്നു; ആകാശത്തുനിന്ന് പുഷ്പവൃഷ്ടിയുണ്ടായി) അവളറിഞ്ഞു, ഈ കൈയില്‍പ്പടരുന്ന അദ്ഭുതത്തിന്റെ മനുഷ്യഭാഷയിലെ പേരാണ് കൈത്തണ്ടയിലെ ആവര്‍ത്തിക്കുന്ന അസ്വസ്ഥത എന്ന്. അവളത് ഹൃദിസ്ഥമാക്കി. അവളറിഞ്ഞു, ഭൂമിയില്‍ ഭാഷയുണ്ട്. അതില്‍ ഓരോ വസ്തുവിനും പേരുണ്ട്. അവളറിഞ്ഞു, സകലതിനും പേരിട്ട ആദമിനെ. അവളറിഞ്ഞു, ഭാഷ എന്ന മഹാവിസ്മയത്തെ; ചൈതന്യമുള്ള പ്രപഞ്ചത്തെ. അപ്പോള്‍ മുതല്‍ അവള്‍ അന്ധയോ ബധിരയോ മൂകയോ അല്ലാതായി. ഹെലന്‍ കെല്ലറെപ്പോലെ അവിചാരിതമായ ഒരു നിമിഷത്തിലല്ല നാമറിയുന്നതെന്നതിനാല്‍ അത്രമേല്‍ ആ അതിശയം നാമറിയുന്നില്ല. എങ്കിലും ചിലപ്പോള്‍ ആദ്യമായി ഭാഷയിലെത്തുന്നവന്റെ അദ്ഭുതവും ആഹ്ലാദവും നാമറിയാറുണ്ട്. കവിതയുള്‍പ്പെടെയുള്ള എല്ലാ ബോധോദയങ്ങളിലും ('ൃാഹഷസറവൃൗവൃറീ) അതുണ്ട്. ബോര്‍ഹെസ്സ് എഴുതുന്നു: ''ഇരുട്ടില്‍ തീപ്പെട്ടിയുരച്ച് തീ കത്തിക്കുമ്പോള്‍ നാം ആദ്യമായി തീയുണ്ടാക്കിയ മനുഷ്യന്‍കൂടിയാവുകയാണ്. നാം വെളിച്ചം നിര്‍മിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരേസമയം ആദിമവും അനന്തവുമായ വിസ്മയാനുഭവമാണ് മാതൃഭാഷ.''


ആഗോളമായ ഒരു നോട്ടത്തില്‍, ഇതരഭാഷകളെ അപേക്ഷിച്ച് മലയാളം എന്തെങ്കിലും സവിശേഷതകളുള്ള ഭാഷയാണെന്ന് പറഞ്ഞുകൂടാ. പല അപര്യാപ്തതകളുമുള്ള വളര്‍ച്ച പൂര്‍ത്തിയായിട്ടില്ലാത്ത ഒരു ഭാഷ. പക്ഷേ, മലയാളം മാതൃഭാഷയായവര്‍ക്ക് ആ നിലയിലും അത് ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും ശക്തമായ ഭാഷയാണ്. ജര്‍മന്‍കാരന് ജര്‍മന്‍ഭാഷയോ ചൈനക്കാരന് ചൈനീസ് ഭാഷയോ പോലെ. അസദൃശമായ ഒരു ഭാഷ. സത്യമായ ഏക ഭാഷ. വേരുകളുള്ള ശബ്ദങ്ങള്‍ യാദൃച്ഛികമല്ലാത്ത ജൈവഭാഷ. ഭാഷയിലെ പദങ്ങള്‍ 'ആര്‍ബിട്രറി' ആകാം. പക്ഷേ, മാതൃഭാഷയിലെ പദങ്ങള്‍ കേവലസാങ്കേതികങ്ങള്‍ അല്ല. വാഗര്‍ഥാവിവസംപൃക്തൗ എന്നത് കാവ്യലക്ഷണം മാത്രമല്ല, മാതൃഭാഷാലക്ഷണം കൂടിയാണ്. മാതൃഭാഷയിലാണ് ഊടറിയാവുന്ന പദങ്ങളുള്ളത്. നമ്മുടെ സംസ്‌കാരത്തിന്റെ നേരുള്ള ശൈലികളും പ്രയോഗവൈചിത്ര്യങ്ങളുമുള്ളത്. സൃഷ്ടിക്കാവുന്ന, തിരുത്താവുന്ന, വളര്‍ത്താവുന്ന സര്‍ഗാത്മകതയുള്ള (ബഷീറോ വി.കെ.എന്നോ മാതൃഭാഷയില്ലാതെ സാധ്യമല്ല). സ്വന്തം ഭൂപ്രകൃതിയെ, കാലാവസ്ഥയെ അറിഞ്ഞ ഭാഷയാണത്. രൂപംകൊള്ളലില്‍ അവയെല്ലാം പങ്കെടുത്ത ഭാഷയാണത്. സങ്കീര്‍ണമായ സാഹിത്യത്തിന്, ആത്മാര്‍ഥമായ കലഹത്തിന്, സൂക്ഷ്മമായ സംവാദത്തിന്, ഹൃദ്യമായ സല്ലാപത്തിന് മാധ്യമമായി മാതൃഭാഷ വേണം. അവനവനിലെ കവിക്ക്, വാഗ്മിക്ക് മാതൃഭാഷ വേണം അതിശയിക്കാന്‍. ഭാഷയോളമാണ് മനുഷ്യന്‍ എന്നു പറയുന്നു വിറ്റ്ഗിന്‍സ്റ്റിന്‍. ലോകത്തില്‍ ഒരു ഭാഷയിലും സ്ത്രീ രണ്ടുലിംഗത്തെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന സര്‍വനാമമല്ല എന്നു പറയുമ്പോള്‍ ഭാഷയിലാണ് വിവേചനത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനമെന്നു പറയുകയാണ് സൂസന്‍ സൊണ്ടാഗ്. ജോര്‍ജ് ബുഷ് 2003-ലെ സ്റ്റേറ്റ് ഓഫ് ദി യൂണിയന്‍ പ്രസംഗത്തില്‍ ഫ്രാവമിൃവലയ്ത്ത എന്ന പദത്തിനു പകരം ഫ്രറസ്ുഷസറയ്ത്ത എന്ന പദമായിരുന്നു ഉപയോഗിച്ചതെങ്കില്‍ ഇറാഖ് യുദ്ധവും അനേകരുടെ മരണവും ഒഴിവാക്കാനാവുമായിരുന്നു എന്ന് സ്റ്റീഫന്‍ പിങ്കര്‍. നിങ്ങള്‍ ശരിയായി മനസ്സിലാക്കപ്പെട്ടു എന്നതിന് നിങ്ങളുടെ ഭാഷ ശരിയായി മനസ്സിലാക്കപ്പെട്ടു എന്നാണര്‍ഥം. പറഞ്ഞത് തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ക്കുണ്ടാവുന്ന ഈറ, പറഞ്ഞത് തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ടിടത്തോളം മാത്രമല്ല, നിങ്ങള്‍ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ടോളമാണ്. നിങ്ങളുടെ ഭാഷയോളമാണ് നിങ്ങള്‍. ഭാഷ കേവലമായ ആശയവിനിമയോപായം മാത്രമല്ല, സംസ്‌കാരവാഹിനികൂടിയാണ്. ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും വലിയ മന്ദിരങ്ങള്‍ ഭാഷയില്‍ പണിയപ്പെട്ടത്. 'യുദ്ധവും സമാധാനവും' എന്ന കൃതിയോളം ഉയരമില്ല 'വേള്‍ഡ് ട്രേഡ് സെന്ററി'ന്. ഷേക്‌സ്​പിയര്‍കൃതികളെക്കുറിച്ചുള്ള ഹരോള്‍ഡ് ബ്ലൂമിന്റെ പഠനത്തിന്റെ പേര് 'ഇന്‍വെന്‍ഷന്‍ ഓഫ് മാന്‍' എന്നാണ്. ആദിയില്‍ വചനമുണ്ടായി എന്നതിന്നര്‍ഥം പിന്നീടുള്ള വളര്‍ച്ചയെല്ലാം ഭാഷയിലൂടെ സാധിച്ചതുകൂടിയാണ് എന്നതാണ്. ദൈവത്തിന്റെപോലും വെല്ലുവിളിയാവുന്ന വലിയ ഉയരം ഭാഷയിലാണ് എന്നതാണ് ബാബേലിന്റെ പൊരുള്‍. പക്ഷേ, ഉയര്‍ത്തപ്പെട്ടത് മാതൃഭാഷയിലായിരുന്നു. അതിനെ ശിഥിലമാക്കിക്കൊണ്ട്, ആദ്യത്തെ അനൈക്യത്തിലൂടെ മനുഷ്യന്‍ തോല്പിക്കപ്പെട്ടു. ഭാഷയോളമാണ് മനുഷ്യനെന്ന് വിറ്റ്ഗിന്‍സ്റ്റിന്‍ പറഞ്ഞതും സ്വന്തം മാതൃഭാഷയിലാണ്. എലിയറ്റാണോ ആശാനാണോ വലിയ കവി എന്ന ചോദ്യത്തിന്റെ ശരിയായ ഉത്തരം ഇംഗ്ലീഷ് മാതൃഭാഷയായവര്‍ക്ക് എലിയറ്റും മലയാളം മാതൃഭാഷയായവര്‍ക്ക് ആശാനുമാണെന്നാണ്. എഴുതപ്പെട്ടതേതു ഭാഷയിലാണോ ആ ഭാഷയിലന്തര്‍ലീനമായ സംസ്‌കാരത്തിന്റെ സാധ്യതകളുടെകൂടി സാഫല്യമാണ് കവിത. മുന്തിയ ഏത് ഭാഷാനുഭവവും ഇന്ത്യന്‍ ഭാഷയിലെ ക്ലാസ്സിക്കുകളോളം പോന്നവയല്ല. പോന്നവയല്ല ഇന്ത്യനിംഗ്ലീഷിലെ ക്ലാസ്സിക്കുകള്‍. 'ആരോഗ്യനികേതന'ത്തെയോ 'പാത്തുമ്മയുടെ ആടി'നെയോ സമീപിക്കാന്‍ പോന്ന കൃതികളല്ല 'ഗോഡ് ഓഫ് സ്‌മോള്‍ തിങ്‌സോ' 'മിഡ്‌നൈറ്റ് ചില്‍ഡ്രനോ'. ഇംഗ്ലീഷ് പോലെ ഇന്ത്യന്‍ മണ്ണില്‍ വേരുകളില്ലാത്ത ഒരു ഭാഷകൊണ്ട് കൂടുതല്‍ കാര്യക്ഷമമായി നിര്‍വഹിക്കാവുന്നവയായി നമ്മുടെ ഭാഷാവശ്യങ്ങള്‍ എന്നതിന്നര്‍ഥം ജീവിതം ഉപരിപ്ലവവും വൈദേശികവും ആയി എന്നാണ്. ഇംഗ്ലീഷില്‍ മാപ്പുപറഞ്ഞാല്‍ മാത്രം മാപ്പുകിട്ടുന്ന, ഇംഗ്ലീഷില്‍ പ്രണയാഭ്യര്‍ഥന നടത്തിയാല്‍ മാത്രം സ്വീകാര്യമാവുന്ന (ഒരു ഹിന്ദി സിനിമയില്‍ 'ഐ ലൗ യൂ' എന്ന് നാലുതവണ നായകന്‍ പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് നായിക സമ്മതാര്‍ഥത്തില്‍ ലജ്ജിച്ചത്), ഇംഗ്ലീഷ് ഉപയോഗിക്കുമ്പോള്‍ മാത്രം 'സീരിയസ് മാന്‍' ആകുന്നതിലെ കോമാളിത്തം നാം അറിയാത്തതെന്ത്? അന്യഭാഷയിലൊരു പദത്തിന്റെ അര്‍ഥം മറ്റൊരു പദമാണ്. മാതൃഭാഷയിലൊരു പദത്തിന്റെ അര്‍ഥം ചിലപ്പോള്‍ ഒരനുഭൂതിയാണ്, ഒരു മനോവിസ്തൃതിയാണ്, ഒരു തിരിച്ചറിവാണ്. അയ്യപ്പപ്പണിക്കരുടെ 'കുതിരനൃത്തം' എന്ന കവിതയില്‍ ഒരൊറ്റക്കാലന്‍ കുതിര ഇരുകാലിക്കുതിരയെയും മുക്കാലിക്കുതിരയെയും നാല്‍ക്കാലിക്കുതിരയെയും കൂടെ നൃത്തംചെയ്യാന്‍ ക്ഷണിക്കുന്നു. നൃത്തം തുടര്‍ന്നപ്പോള്‍ ആദ്യം നാല്‍ക്കാലി, തുടര്‍ന്ന് മുക്കാലി, ഒടുവില്‍ ഇരുകാലി കുതിരകള്‍ നിപതിക്കുന്നു. ഒറ്റക്കാലന്‍ അനായാസമായി നൃത്തം തുടരുന്നു. ജീവിതം ഒറ്റക്കാലന്‍ കുതിരയുടെ നൃത്തമായ പുതിയ കാലത്ത് (കലിയുഗത്തില്‍ ഒറ്റക്കാലില്‍ സഞ്ചരിക്കുന്ന ധര്‍മദേവനെക്കുറിച്ച് ഭാഗവതത്തിലും പറയുന്നുണ്ട്), ഭാഷ 'ഫങ്ഷനല്‍ ലാംഗ്വേജ്' ആയിത്തീര്‍ന്ന കാലത്ത്, 'കാലം' 'തത്കാല'മായിത്തീര്‍ന്ന കാലത്ത്, ജീവിതം ഉപരിതലങ്ങള്‍ മാത്രമായിത്തീര്‍ന്ന പുതിയ കാലത്ത് മാതൃഭാഷ അസംഗതമായിത്തീരുന്നത് യാദൃച്ഛികമായിരിക്കാം.
മലയാളിയുടെ സംഭാഷണഭാഷയില്‍ വന്ന പരിണാമത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പഠനങ്ങളൊന്നും കണ്ടിട്ടില്ല. പക്ഷേ, ഒന്നുറക്കെപ്പറയാം, സംഭാഷണഭാഷയുടെ സര്‍ഗാത്മകത, കാവ്യാത്മകത കുറയുകയാണ്. ഭാഷണത്തിന്റെ തോതുതന്നെ സമീപവര്‍ഷങ്ങളില്‍ പുതുമാധ്യമങ്ങളുടെ സാഹചര്യംകൊണ്ടുകൂടിയാവാം കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മലയാളം പറയാതെ മലയാളിക്ക് ജീവിക്കാം എന്നായിട്ടുണ്ട്. ഉച്ചാരണപ്പിഴവുകള്‍, അക്ഷരത്തെറ്റുകള്‍, അച്ചടിത്തെറ്റുകള്‍ എന്നീ അലസതകള്‍ സ്വാഭാവികമായി. സംസാരത്തില്‍ വക്രോക്തികള്‍, ധ്വനികള്‍, ഉക്തിവൈചിത്ര്യങ്ങള്‍ കുറഞ്ഞു. എസ്.കെ. പൊറ്റെക്കാട്ടിന്റെ 'അന്തകന്റെ തോട്ടി'യിലെ ഉക്കുണ്ണിനായരെപ്പോലുള്ളവര്‍, സമൂഹത്തില്‍ കുറഞ്ഞു. കരിനാക്കോ പൊട്ടിക്കണ്ണോ പോലുള്ള തീവ്രമായ ഭാഷാപ്രയോഗങ്ങളില്‍ ആളുകള്‍ക്ക് സിദ്ധി കുറഞ്ഞു. സംഭാഷണത്തില്‍ ശൈലികള്‍, പഴഞ്ചൊല്ലുകള്‍, കാവ്യശകലങ്ങള്‍ ഒക്കെ ഇടകലര്‍ന്നുവന്ന പാരമ്പര്യം ക്ഷയിച്ചു. സംസാരസുഖം കുറഞ്ഞു.
അയല്‍സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ ഭാഷയ്ക്ക് ക്ലാസിക്കല്‍ പദവി കിട്ടിയതിനെക്കുറിച്ച് നാം അസ്വസ്ഥരാണെങ്കിലും മാതൃഭാഷയ്ക്കുവേണ്ടി ആ നാടുകളില്‍ നടക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് നമുക്കൊരസ്വസ്ഥതയുമില്ല. ഭൂമിയിലുള്ള വലിപ്പങ്ങളൊക്കെ തമിഴ്ഭാഷ സംസാരിക്കണമെന്ന് തമിഴ്‌നാട് ഉറപ്പിച്ചിറങ്ങിയിരിക്കുന്നു. നോക്കുക, തമിഴ്‌നാടിന്റെയും കര്‍ണാടകത്തിന്റെയും തെലുങ്കുദേശത്തിന്റെയുമെല്ലാം പേരുകള്‍, മാതൃഭാഷയിലാണ് ഏറ്റവും ശക്തമായ തനിമ എന്നതിന്റെ പ്രഖ്യാപനങ്ങള്‍ കൂടിയാണ്. സാങ്കേതികപദങ്ങള്‍ തമിഴിലാക്കപ്പെട്ടതിന്റെ ചെറിയൊരനുപാതം പോലും 'ഭാഷാ ഇന്‍സ്റ്റിറ്റിയൂട്ട്' എന്ന വികൃത സമസ്തപദം അസ്വാഭാവികമായിത്തോന്നാത്ത മലയാളത്തിനു സാധിച്ചിട്ടില്ല. മലയാളത്തിന്റെ വളര്‍ച്ച നിലച്ചിട്ട് വര്‍ഷങ്ങളായി.
'കേരളം' എന്ന പേരിനെ സാധൂകരിക്കാന്‍ ചരിത്രത്തെയോ ചില കേവല സന്ദേഹങ്ങളെയോ കൂട്ടുപിടിക്കുന്ന നാം നമ്മുടെ നാട്ടിന് മലയാളം എന്ന് പേരിട്ടാലെന്താണ് എന്നാലോചിക്കാത്തതെന്താണ്? മാതൃഭാഷപോലെ ശരിയായ തന്മയില്ല, അടയാളമില്ല, ശക്തിയില്ല, മതേതരമായ ഐക്യമില്ല. കേരളം മലയാളമാവുമ്പോള്‍ ഭൂമിയിലെ എല്ലാ മലയാളികള്‍ക്കും പെട്ടെന്നൊരു ജന്മദേശം കിട്ടുകയാണ്. കേവലമായ അതിജീവനത്തിന് തുണയ്ക്കാത്ത ഒരു ദുഷ്‌പേരിനു പകരം ഒരു സല്‍പേ ്പര് കിട്ടുകയാണ്. മാതൃഭാഷയെക്കാള്‍ വലിയ അഭിമാനമില്ല.

What's wrong with correct English?

With the Indianisation of English, the new breed of speakers and writers is creating its own version of the language; sans elegance, sans structure, sans finer nuances. 

 In his book, The Fight for English, David Crystal says, “To many people in the middle decades of the 18th century, the language was seriously unwell. It was suffering from a raging disease of uncontrolled usage.”
Crystal is not really arguing for ‘standard' English or the ‘prescriptive' rules that, he says, a bunch of pedants laid for the usage of the language. Rather, he is arguing for the several languages English becomes in the hands of different people in different cultures.
However, the new generation of Indians speaking and writing in English today seems to have taken those words quite literally, leading to a complete deterioration of the art of speaking and writing. Why is it that if you speak about correct English today, you're immediately branded as an ‘elitist'?
English is no longer respected for its fluidity or nuances. If you belong to the ‘elitist' group of Indians, (i.e., you're particular about correct usage and grammar), you can send your child to a board that does teach them. Otherwise you have a problem with Indian English, not the rest of the country.

Debatable issue


Does the problem lie right at school-level teaching? Over the years, English has been stripped to its skeleton, focusing more and more on function, and less and less on the finer points that exercise the intellect and enhance creativity.
It's a debatable issue whether the switch over from the structural approach to communicative has played villain, but most people agree that little attention is given to the art of creative writing these days.
Ever since the functional approach has taken over, thumbing its nose at grammar, syntax and structure are no longer vital. Worse, we encourage redundancies such as pleonasms and tautology, and lock essentials like sentence construction and punctuation into oblivion. It's a different matter when learners learn the rules first and then break them with their skill, creating something new and artistic.
“I don't think languages are given importance in our schools, which is a pity. It is made to seem as if information is all, and language isn't important to convey or learn it,” says Dr. G.J.V. Prasad, Chairperson, Centre for English Studies, Jawaharlal Nehru University. “There can be no education without a strong basis in language.”
The schools go easy on English due to the heavy syllabus. Is it surprising that we eventually manufacture unthinking semi-automatons, who can only react arrogantly to what they do not know and haven't learnt to value?
Dorothy Tressler, director, Somerville schools, says, “We teach classes consisting of more than 40 students. The traditional methods worked well for large classes.”
Vivek Govil, president, Pearson Education, India, says, “My concern is that we are teaching the same courses to children regardless of whether English is a native language, second language, or a foreign language. This will be an even larger issue when the Right to Education Act comes into play, and you have less homogeneous groups in school.”
English is suffering at various levels and this is, perhaps, the first casualty.
Dr. Mita Bose, professor of English, Delhi University, believes that English cannot be taught either by trying to drill rules into the students, or by switching over to functional English. “Once you've explained the rules, you need to teach them to look out for them while they read, speak, or hear the language.”

Indianisation


The functional approach is, perhaps, also responsible for the ‘Indianisation' of English. It justifies all the errors that these speakers or writers in English make. Instead of accepting a mistake and correcting it, they brazenly defend themselves using ‘Indian English' as their breastplate.
In the long term this may hamper professional development, regardless of whether one is looking for a career in writing or not. That's why the top MBA courses in Ivy League often have refresher courses in the liberal arts; both for free thinking and exposure to quality language, which, in turn, is an exposure to quality minds.
Mediocrity has become the latest status symbol. Courtesy: the free-for-all, the new breed of speakers and writers is creating its own version of English; sans elegance, sans structure, sans finer nuances.

Changing trends


Correct English isn't simply about avoiding splitting infinitives ending a sentence with a preposition. It's about eloquence, clarity of thought and expression, and beauty. Sometimes these young authors do have stories to tell, but lack the requisite skills. Yet, they get published. Yet, they sell. This happens to be another ‘casualty' for the English language.
“Most readers have always read pulp, but there's disrespect for the written language now that I think is new,” says Udayan Mitra, publishing director, Penguin Books India. “A lot of people send in manuscripts now, who would not even have thought of writing some years ago.”
These changing trends now seem to be riding roughshod over the publishing industry that initially welcomed the boom (of pulp fiction) from college-going writers. Many such authors are now using this mongrel language in their books without restraint. Their writing supposedly helps ‘bridge the gap' between the literary elite and the general masses.
The question is: are they really bridging the gap by pandering to the latter in this manner? Is it a good enough rationale for the dumbing down of Indian writing in English at international level?

Widening gap


Ironically, this trend, rather than bridging the gap between the ‘elite' and the ‘masses', is widening it instead. The readers for whom English is a second language, or a foreign language, will never acquire the skills or the finesse of the ‘elite' (first-language learners) if they never strive to learn the correct language. The gap will never be bridged.
Publishers are not against the genre of non-serious/pulp fiction per se. In fact, that is crucial for the development of the larger reading habit. But they're concerned about the way this genre is being dealt with today.
“There is obviously a demand for these books,” says Thomas Abraham, managing director, Hachette India. “There's both a plus and a minus to this. The plus was that there was, at least in the beginning a sense of liberation, with promise of a new genre of commercial writing that one thought would emerge – vibrant, innovative, contemporary. The minus is that this has not happened.”
Most publishers agree that, of late, the quality of submissions from young writers has been steadily sliding downhill. “Despite the much touted fact that English is dynamic and constantly evolving, there are still standards of correct grammar and syntax whether you are a believer in Wren & Martin or Noam Chomsky. However, a lot of today's writing seems to eschew the need for correct English completely,” adds Abraham.
“I am simply disappointed. As a publisher it hurts to see such books,” says Saugata Mukherjee, managing editor and rights manager, HarperCollins India. “I am all for mass market books, but can't believe there are only badly written ones.”
From feather quills to ball points, from Remingtons to VAIOs, writers have woven rich word tapestries, using different forms of English. Where has the craft disappeared today?
It's a disconcerting thought that tomorrow, some of these very people might land up in positions of authority – as English teachers, or editors – judging other people's language skills, or writing our editorials.
It is not merely idle whining by another bunch of snobbish linguistic fundamentalists, but a genuine concern of a handful of those who still love the language for its grace. The industry-wallas will surely be watching, wary of “bowing to the ineluctable pressures of what-happens-nextism”.

Book Review

Saluting the heroes of freedom struggle

A. S. PADMANABHAN

  GREAT INDIANS - Surendranath Banerjea to Gandhi: Balraj Krishna; Rupa Publications India Pvt. Ltd., 7/16, Ansari Road, Daryaganj, New Delhi-110002. Rs. 495.

Public memory is proverbially short and fading. Lest it should totally fail, periodic reminders of what ought to be remembered are necessary. This book is a thoughtful attempt in that direction.
All the greats discussed played crucial roles in the freedom movement and Partition. Ambedkar fought for social equality and Jamshedji Tata laid the foundation for industrial growth. Surendranath Banerjea, who presided over the Congress, remained a moderate even though he was unfairly expelled from the ICS on concocted charges. Bankim Chandra Chatterji's ‘Bande Mataram' was secular, appealed to all, and became the battle-cry for Indian freedom.

Commitment

Dadabhai Naoroji was the Grand Old Man who advocated India's cause in London as an MP and well-respected Indian. In his 80's, he presided over the Congress, which he founded with A.O. Hume. Gopalakrishna Gokhale was the most moderate and was liked even by Viceroy Curzon. All the moderates were mild-mannered. Their commitment to the cause of freedom and civil rights was firm; but they preferred a persuasive, well-reasoned approach. All of them were admirers of the British values, such as a sense of justice and fairness, and Parliamentary institutions. All of them were opposed to the Bengal Partition plan.
The extremists were impatient for securing the goal of freedom. For them, petitioning for rights was not acceptable. Bal Gangadhar Tilak thundered “Swaraj is my birthright” and brought about social consolidation through the Ganapati and Sivaji festivals. Lajpat Rai impressed even English and American audiences with his eloquence. Though radical, he was not for terrorism as a means. The removal of untouchability and adoption of Hindi as a national language were also causes dear to him.
Like him, Bipin Chandra Pal was a powerful orator and a radical. Both he and Aurobindo Ghosh, who worked with him as assistant editor, felt that Gandhiji's support to Khilafat sidelined the freedom struggle and led to a ‘Pan-Islamic sentiment' that helped the British to divide and weaken the national movement. C.R. Das joined Gandhi's non-cooperation movement; but differed with him on the boycott of the legislature. By the time Gandhiji came round, Das was dead.
Initially, Nehru had serious reservations about the Gandhi-Irwin Pact, but came under Gandhi's sway soon. Sensing the feelings of the radicals, Gandhi moved a resolution in the 1929 Lahore Congress demanding independence within a year. Both Subhas Chandra Bose and Nehru opposed Gandhi's stand on the Second World War. Even when Mohammed Ali Jinnah had little influence with the Muslim premiers of Punjab, Sind and Bengal, Gandhi did not exploit that to upstage Jinnah. It is worth recalling Gandhiji's statement as early as in 1919 that “my heart is not political, but religious”.

Tribute to Patel

Sardar Patel was also opposed to the partition of India. His greatest contribution to the nation was the integration of the princely States with the Indian union. The best tribute to him came from the Soviet leader Khruschev. He said: “You Indians are an amazing people. How on earth did you manage to liquidate the Princely rule without liquidating the princes!”
Subhas Bose dared Gandhi and defeated his nominee in the Congress elections. He founded the Forward Bloc within the Congress. He looked forward to the defeat of the Allies in the World War, escaped to Germany in disguise, and formed a government in exile in Berlin and a provisional government in Singapore. His methods would make even the extremists of those times look moderate. His impatience to free the country from the foreign yoke won for him the admiration of the youth.The chapter on Jinnah tells us that, far from being a bigot, he was a nationalist to the core and advocated Hindu-Muslim unity in the initial phases of his eventful career.
The book is a very useful link with the freedom struggle and the drama that preceded Partition. The text is aided by lots of references and quotes. One cannot help feeling that many other equally eminent leaders have not found a place. More such volumes are needed if the coverage is to be comprehensive. And there is, of course, the larger question: what about the anonymous millions who stoked the fires of freedom in the front and attained martyrdom?

Book Review

India's march to freedom  
SURANJAN DAS

The year 1941 saw the hardening of the nationalist and imperialist standpoints in Indian politics 

TOWARDS FREEDOM 1941 - Part-1: Edited by Amit K. Gupta and Arjun Dev; Oxford University Press, YMCA Building, Jai Singh Road, New Delhi-110001. Rs. 3750.
 
This volume is another significant addition to the Towards Freedom series, an initiative for publishing documents on the freedom movement from an Indian perspective. In his perceptive introduction, Sabyasachi Bhattacharya underlines how 1941, although less eventful than the years preceding and succeeding it, saw the hardening of the nationalist and imperialist standpoints in Indian politics, which set the stage for the “tumultuous” 1942.
 
Amit Gupta and Arjun Dev have, diligently and adroitly, brought together a wide range of materials related to some constituents that gave 1941 an element of criticality in India's march to freedom.
The first chapter deals with the impasse in constitutional politics that arose from the Secretary of State's insistence on an “enlarged Executive Council” and the retention of the Governors' authority to assume the powers of provincial legislatures in response to the Congress' demand for a commitment to Indian independence. British Prime Minister Churchill's exclusion of India from the Atlantic Charter further antagonised the Indians. Meanwhile, as a part of its war effort, Britain ensured that India's economy catered to its war needs. Another fallout is the curtailment of civil liberties of Indians. The section on the “unsteady” functioning of the Raj-supported non-Congress provincial ministries is interesting.
 
Hitler's invasion of the Soviet Union and Moscow's entry into the camp of the Allies resulted in the Communist Party of India's acceptance of the War as “people's war” and pledging its “unconditional support, independent of imperialism.” But the Congress linked Soviet sympathy with opposition to the British war. Jawaharlal's warning that any aggression on the Soviet Union would “sound the death knell of the Nazi regime” proved prophetic. The Muslim League, however, promised sharing the “responsibility” of country's defence, especially after Japan brought the War to India's border. The year witnessed Netaji's heroic escape from India to fight the Raj with Axis support. The volume, however, reports of his meeting (on July 17) with a German official where he voices support for the “Soviet thesis on… German-Russian conflict.” Equally revealing is Bose's letter of August 15 to Ribbentrop, arguing that a German march towards the East without a categorical undertaking for Indian independence would amount (for India) to “the approach not of a friend, but of an enemy”. Meanwhile, the political break between Gandhiji and Bose was complete, as evidenced by the correspondence between the two.
 
On Satyagraha
 
The second chapter has provincial reports on the individual satyagraha which Gandhiji launched for free speech and against all wars, a movement the Mahatma wanted to be distinguished by self-discipline and control. He personally identified the Congressmen “eligible” to offer it and gave them detailed instructions on the dos and dont's. And, by the year-end, when he realised that many of the Congressmen were not fully convinced about the logic of non-violence to oppose the War, Gandhiji promptly sought relief from the party leadership.
 
For its part, the Muslim League condemned the satyagraha, saying it was a move to establish the Hindu raj, while the Communists viewed it as a ruse to avoid a “mass movement”. The Congress party saw its membership drop sharply during 1941. For Gandhiji, the numbers did not matter; he remained as committed as ever to the “purity of non-violence” and “constructive programme”.
The confidential government reports on the CPI, made available in this volume, speak of the party's finances, publications, organisational structure, mobilisation strategy, key functionaries, and foreign links, especially with the Communist Party of Great Britain. An interesting aspect that emerges is that as early as 1935 a Soviet official advised a Congress Socialist Party representative that, even if Britain and Russia were fighting on the same front, “Indian Socialists and Communists [should] … strike a mortal blow at British Imperialism”.
 
Letters of JP
 
The editors must be complimented for publishing the ‘Deoli Papers', especially Jayaprakash Narayan's letters to his wife that expose the inhuman conditions political prisoners had to put up with in jail and reveal the political differences the Congress Socialists developed with the Congress and the CPI. Perhaps, more space could have been devoted to the politics of the Forward Bloc and the Depressed Classes. Another striking development in 1941 was the strengthening of the ‘Indian constituency' within Britain, as revealed by intelligence reports on the activities of V.K. Krishna Menon and the India League. Also significant was the appeal by 33 well-known British women for the release of Indian political prisoners. Even the politically informed Americans evinced an interest in India's self-determination.
 
Students' movements
 
The third chapter presents official and non-official documents on students' and women's movements. Occasionally, strains surfaced between the communist and the non-communist student groups, although student restlessness on nationalist issues and education reform became widespread, inviting police reprisals. Women conclaves proclaimed their determination to work for strengthening nationalism and resolving gender issues. Jinnah, however, distanced Muslim students from the mainstream politics. The link between Indian women's organisations and like-minded British counterparts became stronger. The section on ‘culture' contains excerpts from interviews and writings of eminent persons of the period, including Rabindranath Tagore, and a review of the film Naya Sansar depicting the struggle of an idealist-journalist against reactionary forces.
 
The core message that the documents in this volume carry for the nationalists is best expressed in these words of Nehru: “no rest for us but to carry the burden of the day and hold fast to our anchor.” For a holistic understanding of 1941, however, we have to await Part-II, which is expected to document the other key political trends and developments such as communalism, the Praja Mandal movement, and the peasant and working class politics.